Argumentet që e vërtetojnë vilajetin e Imam Aliut (a.s.)

“Le të qohen në këmbë ata mysliman që kanë qenë dëshmitar të Ditës së Gadir
Humit dhe që e kanë dëgjuar Resulullahun s.a.a. duke thënë: ‘Udhëheqësi i kujt jam unë,
edhe Aliu është udhëheqësi i tij’

Allahu i ka sprovuar myslimanët me pranimin e vilajetit të Imam Aliut –paqa qoftë mbi
të, dhe është duke i sprovuar ende. Zaten edhe kundërshtimet në mes të mez-hebeve për burim të
tyre e kanë kryesisht këtë sprovë. Por, për hir të mëshirës së Tij të pafundme ndaj robërve,
Allahu nuk do t’i dënojë ata të mëvonshmit për shkak të të bërave të mëhershmëve. Dhe, për hir
të urtësisë së Tij të madhe, caktimin e Imam Aliut a.s. për halif e ka ngurtësuar përmes disa
ngjarjeve të rëndësishme dhe shenjave të qarta që i përngjajnë çudirave dhe e ka penguar
harresën e saj. Dëshmitarët që ishin prezent gjatë këtyre ngjarjeve, ishin të detyruar t’i tregojnë të
tjerëve dhe kështu është hapur rruga e zbulimit të së vërtetës për hulumtuesit dhe kërkuesit e
mëvonshëm.

Argumenti i parë: Ka të bëjë me dënimin e mohimit të Imametit dhe të velajetit të
Imam Aliut a.s.(paqa qoftë mbi të). Kjo ka të bëjë me ngjarjen e periudhës mbas Gadir Humit,
kur u caktua Imam Aliu a.s. për halif i myslimanëve dhe kjo u bë obligim për të pranishmit që
t’u përcjellin atyre që nuk ishin prezent në atë tubim. Ky është rrëfimi për incidentin:
Kur e dëgjoi lajmin e emërimit për halif të Imam Aliut a.s, Haris ibni Numan Fihriu nuk
mundi ta durojë këtë dhe u drejtua kah Mesxhidi Resulullahut s.a.a. E lidhi devenë përpara
Mesxhidit hyri brenda, u ngul në një vend përpara Imam Resulullahut (s.a.a.) dhe pa i dhënë
selam i tha: “O Muhamed, ti na urdhërove që të besojmë në njësinë e Allahut dhe se ti je i
dërguari i Tij; në këtë e dëshmuam dhe e pranuam. Na urdhërove që të falemi pesë herë në ditë,
agjërimin e muajit Ramazan, shkuarjen në Bejtullah për haxh dhe dhënien e zeqatat prej mallit,
dhe ne i pranuam edhe këto rregulla. Pastaj, nuk u mjaftove me kaq dhe duke ia ngritur dorën
djalit të axhës e shpalle atë si më të virtytshmin prej të gjithë njerëzve dhe ke thënë ‘Udhëheqësi

i kujt jam unë, edhe Aliu është udhëheqësi i tij’. A është ky vendimi yt apo është ndonjë urdhër i
Allahut?”

Kur i dëgjoi këto fjalë Pejgamberi s.a.a., iu skuqën sytë prej shqetësimit dhe në këtë
gjendje i tha: “Betohen në Allahun që është Një, kjo nuk është prej meje por prej Allahut”. Dhe,
këtë e përsëriti tri herë.
Atëherë Harisi tha: “O Allah, nëse është e vërtetë thënia e Muahmmedit, më dërgo një
gur nga qielli ose ndonjë dhimbje tjetër” dhe pastaj u ngrit dhe u largua nga ai vend.”
Rrëfyesi na tregon më tutje:

“Betohem në Allahun se pa mbërritur Harisi deri te deveja e tij, nga qielli rra një gur dhe
e qëlloi për kokë, ku edhe vdes në vend. Atëherë Allahu e shpalli këtë ajet:
“Një lutës e kërkoi dënimin e pashmangshëm për jobesimtarët. Atë (dënim) s'ka kush
që mund ta ndalë.” (Mearixh, 1-2)
Këtë ngjarje e kanë transmetuar edhe shumë dijetar të Ehli Sunnetit.

2
Argumenti i dytë: Ka të bëjë me fitimin e dënimit për shkak të mallkimit të Imam
Aliut a.s. drejtuar atyre sahabeve që i shmangeshin dëshmimit për ngjarjen e Gadir Humit.
Në kohën kur ishte halif Imam Aliu a.s., duke mbajtur një fjalim përpara popullit në
njërin prej ditëve të rëndësishme, ai u u tha: “Le të qohen në këmbë ata mysliman që kanë
qenë dëshmitar të Ditës së Gadir Humit dhe që e kanë dëgjuar Resulullahun s.a.a. duke
thënë: ‘Udhëheqësi i kujt jam unë, edhe Aliu është udhëheqësi i tij’. Të mos qohen ata që
nuk e kanë parë me sytë e tyre dhe që nuk kanë dëgjuar me veshët e tyre”

Atëherë u ngritën tridhjetë sahabe, gjashtëmbëdhjetë prej të cilëve ishin pjesëmarrës së
luftës së Bedrit, dhe e vërtetuan thënien e Resulullahut s.a.a.: ‘Athua e dini se unë jam më i
epërmi i juaj sesa ju vetë?’, dhe që pas pohimit Resulullahu s.a.a. u kishte thënë ‘Udhëheqësi i
kujt jam unë, edhe Aliu është udhëheqësi i tij’.

Por, për shkak të armiqësisë dhe xhelozisë që e ushqenin ndaj Imam Aliut a.s, disa sahabe
nuk u quan në këmbë për të dëshmuar. Njëri prej tyre ishte Enes ibni Maliki, që mbasi që zbriti
prej foltores, e pyeti: ‘O Enes, pse nuk dëshmove edhe ti bashkë me ata?’, ndërsa ky iu përgjigj:
‘O Udhëheqësi i Besimtarëve, tash më jam plakur dhe kam harruar çka kam dëgjuar’. Atëherë,
Imam Aliu (a.s.) e mallkoi: ‘Nëse gënjen, le të dënojë ty Allahu me një sëmundje që nuk do ta
mund ta fshehësh atë me mbulesën tënde’

Mbas kësaj, Enes ibn Maliki u sëmur nga leproza ende pa luajtur nga vendi. Pastaj, Enesi
duke vajtua thoshte: “Më zuri mallkimi i robit të sinqertë, sepse e fsheha dëshminë e tij”
Ky është një rrëfim i mrekullueshëm. Në librin e tij “El Mearif”, Ibni Kutejbe duke i
numëruar emrat e personave të njohur që janë sëmurë nga sëmundjet e ndryshme, te sëmundja e
leprozës e përmend edhe emrin e Enesit dhe e transmeton edhe këtë rrëfim. Këtë ngjarje e
transmeton edhe Ahmed ibn Hanbeli në Musnedin e tij dhe ka thënë se: “Përveç tre personave, të
gjithë kanë dëshmuar, të tretë janë zënë nga mallkimi i Imam Aliut a.s.”

Këtu do të jetë mirë dhe t’i përmendim emrat e atyre tre personave, të cilët i ka përcjellë
El Belazurit Ahmed ibni Hanbeli. Ai thotë: “Kur kërkoi Imam Aliu a.s. që të dëshmojnë për
Ditën e Gadir Humit, nën foltore ishin të ulur Enes ibni Maliki, Bura ibni Azibi dhe Xherir ibni
Abdullah Bexheli. Përkundër përsëritjes së kërkesës së Imam Aliut a.s. për t’u quar në këmbë
dëshmitarët, këta të tretë nuk lëvizën nga vendi. Atëherë, Imam Aliu a.s. tha: “Qoftë fatkeqësia e
Allahut mbi ata persona që e fshehin këtë dëshmi; ajo fatkeqësi qoftë e tillë ashtu që të njihet
përmes saj dhe e mbëriftë atë para se të vdesë.

Rrëfuesi tregon se Enes ibn Maliku u sëmurë nga leproza, Bura ibni Azibi u verbërua dhe
Xherir ibni Abdullahu u kthye përsëri në jetën e tij nomade dhe vdiq te shtëpia e nënës së tij në
Sherat.

Ajetet e Kuranit që kanë të bëjnë me personalitetin e Imam Aliut (pqmt)
Në ajetin e 55-të dhe 56-të të sures Maide shkruan:

3
“Miku (i afërmi) juaj i vërtetë është vetëm Allahu, i dërguari i Tij dhe ata që besuan, që
e falin namazin dhe japin zeqatin duke bërë ruku. E kush e ka për mik Allahun, të dërguarin e
Tij dhe ata që besuan, s’ka dyshim se ana (pala) e Allahut është ngadhënjyese” ( Muki këtu
dueht me ta dhënë një foto si piktur imama laiu në ruku duke dhënë unazën,, e kam diku në
Fb,,, ( të lutemmos harro,)..
Në komentin e Kuranit “El-Kebir” të Imam Ebi Is-hak Salebiut është transmetuar një
hadith i Ebu Zer Gaffarit, ku vetë Ebu Zerri rrëfen:
“Unë kam dëgjuar vetë me këta dy vesh, përndryshe qofshin të shurdhër të dytë, dhe kam
parë me këta dy sy, përndryshe qofshin të verbër të dytë, se Resulullahu ka thënë:
“Aliu është udhëheqësi i besimtarëve dhe mbytësi i idhujtarëve; kush i ndihmon Aliut, do
ta ndihmojë Allahu atë; kush që e braktis Aliun, do ta braktis Allahu atë”
Dijeni se një ditë unë isha duke u falur bashkë me Resulullahun dhe në mesxhid erdhi një
lypës për të kërkuar ndihmë prej popullit. Por, askush nuk i dha asgjë. Imam Aliu ishte në
pozitën e rukusë ( përulja në namaz) dhe ia zgjati gishtin e unazës; në atë gisht kishte një unazë.
Fukarai erdhi dhe e nxori atë unazë prej gishtit. Atëherë Resulullahu iu lut Allahut në këtë
mënyrë:
“O Allah, vëllai im Musa duke Të bërë lutje thoshte: O Zoti im. Më zgjero gjoksin tim,
dhe më lehtëso në këtë punë timen. Më zgjidh nyjën e gjuhës sime që të kuptojnë fjalën time. Më
cakto një ndihmëtar nga familja ime; Harunin, vëllain tim. Që të ma forcosh fuqinë time. Bëma
shok atë në punën time, në mënyrë që të madhërojmë Ty më tepër. Dhe të përkujtojmë Ty shpesh.
Vërtet, ti je Ai që sheh dha na i di punët”. Dhe Ti iu përgjigje:

“O Musa, u pranua lutja jote dhe t’u dha ajo që kërkove”

O Allah, edhe unë jam robi dhe i dërguari Yt. Zgjeroje edhe gjoksin tim, më lehtëso
punën time. Më cakto nga familja ime Aliun si ndihmëtar dhe më forco me atë.
Ebu Zerri thotë kështu: Betohem në Allahun, ende nuk kishte përfunduar fjalën
Resulullahu, kur Gjibrili erdhi dhe e shpalli këtë ajet:

“Miku (i afërmi) juaj i vërtetë është vetëm Allahu, i dërguari i Tij dhe ata që besuan, që e
falin namazin dhe japin zeqatin duke bërë ruku. E kush e ka për mik Allahun, të dërguarin e Tij
dhe ata që besuan, s’ka dyshim se ana (pala) e Allahut është ngadhënjyese”

Disa nga hadithet e Resulullahu s.a.a. në lidhje me Imam Aliun a.s.:
“Dashuria ndaj Aliut është prej imanit, ndërsa armiqësia ndaj tij është prej dëshirës së
përçarjes”.
“Aliu është prej meje dhe unë jam prej Aliut”
“Çdo kush që dëshiron të jetojë si unë, të vdes si unë dhe të fitojë Xhenetin e Huld-it të
cilin e kam fituar unë, le ta pranojë udhëheqjen e Ali ibn Ebi Talibit. Ai nuk do t’ju nxjerrë nga
rruga e drejtë asnjëherë dhe nuk do të devijoni asnjëherë”
“Aliu është dera e diturisë sime”
“Dijeni që, çdokush që vdes me dashurinë ndaj Ali Muhamedit (Familjes së Muhamedit), ka
vdekur me vdekjen e martirit; dijeni që, çdokush që vdes me dashurinë ndaj Al-i Muhamedit,
është i falur nga Allahu; dijeni që, çdokush që vdes me dashurinë ndaj Al-i Muhamedit, është i
pranuar pendimi i tij; dijeni që, çdokush që vdes me dashurinë ndaj Al-i Muhamedit, ka vdekur si

4

një besimtar me imanin e përkryer; dijeni që, çdokush që vdes me dashurinë ndaj Al-i
Muhamedit, engjëlli i vdekjes do ta përgëzojë me xhenet”
*****
“Kur Allahu dhe i Dërguari i Tij caktojnë diçka, atëherë as besimtari as besimtarja
nuk kanë të drejtë të sillen sipas mënyrës së vet. Dhe kush nuk e dëgjon Allahun dhe të
Dërguarin e tij, ai me siguri ka humbur keq” (Ahzab, 36)

“O besimtarë, përuluni Allahut dhe nderoni Profetin, por edhe përfaqësuesit tuaj. Por
nëse nuk pajtoheni në ndonjë çështje, drejtohuni Allahut dhe Profetit, nëse i besoni Allahut
dhe botës tjetër; ajo është më i mirë dhe më i bukuri shpjegim” (Nisa, 59)

“Atëherë kur Zoti e provoi Ibrahimin me disa obligime, e ai i përmbushi ato, e Ai tha
‘Unë po të bëj ty imam të njerëzimit’. Ai tha ‘Bën o Zot edhe nga pasardhësit e mi!’. Zoti tha
‘Mirësinë Time nuk mund ta gëzojnë mizorët”(Bekare, 124)

“Dhe prej tyre Ne bëmë prijës që me urdhrin Tonë udhëzojnë, pasi që ata ishin të
durueshëm dhe ndaj argumenteve Tona ishin të bindur”(Sexhde, 24)

“Dhe ata i bëmë shëmbëlltyrë që e udhëzonin popullin sipas urdhrit tonë, i orientuam
në punë të mira, në faljen e namazit, në dhënien e zeqatat dhe ata ishin adhurues Tanë të
sinqertë”(Enbija, 73)

“Dhe ne duam t’i lartësojmë ata që u shtypën në tokë, t’i bëjmë udhëheqës dhe t’i
bëjmë trashëgues”(Kasas, 5)

“Po a është pra i denjë për ta pasuar atë, i cili udhëzon kah e vërteta, apo ai i cili nuk
udhëzon përveç nëse e drejton dikush. Ç’është me ju, si po gjykoni?!” (Junus, 35)