EDUKIMI I FËMIJËVE ME ANË TË VEPRËS, E JO TË GJUHËS

Autor: Prof. Dr. Ekber EJDI

Shumica e prindërve edukimin e konsiderojnë vetëm këshillë, urdhër dhe ndalim. Pikërisht për këtë arsye, në kohën kur fëmija e arrin moshën e adoleshencës dhe e kupton të mirën dhe të keqen, fillon me këshillimin e tij, duke mos pasur parasysh se një veprim i tillë është plotësisht i gabuar. Prindërit duhet ta dinë se edukimi i fëmijës fillon që nga dita e parë e lindjes së tij. Fëmija, me anë të shikimit filmon dhe percepton gjithçka përqark dhe tek ai ndikon çdo sjellje e mirë ose e keqe e prindërve.

Në mënyrë të ngadalësuar, duke u rritur, ai imiton veprat e të rriturve. Fëmija, shikimet e veta i mban vazhdimisht në drejtim të prindërve, sjellja dhe fjalët e tyre, ai e humbet besimin tek ata nëse sheh diçka të keqe. Nëse prindërit dëshirojnë që të kenë një fëmijë të pastër, të zgjuar, dashamirës, të sjellshëm, besimtar dhe bamirës, me anë të veprave duhet t’ia mësojë atij këto vepra të merituara.

Hazret Imam Aliu (a.s.) ka thënë: “Ai i cili është prijës i njerëzve, së pari duhet ta edukojë veten, më pas të edukojë të tjerët me anë të gjuhës, duhet t’ia mësojë sjelljen të tjerëve me anë të sjelljes së mirë të vet”. Ai gjithashtu ka thënë: “Respektoji të rriturit që edhe fëmijët  tuaj t’u respektojnë juve”.

(Revista “Vlera”, nr. 7, nëntor 2011, fq. 40)